شی گرایی یک روش برنامه نویسی است که بر اساس مفهوم اشیاء (Objects) عمل می‌کند. در پایتون، شی گرایی به صورت پیش فرض پشتیبانی می‌شود و بسیاری از ویژگی‌ها و قابلیت‌های زبان بر اساس این مفهوم طراحی شده‌اند.

در شی گرایی، هر شیء (Object) دارای ویژگی‌ها (Attributes) و رفتارها (Behaviors) است. ویژگی‌ها معمولاً به صورت متغیرها در داخل شیء تعریف می‌شوند و رفتارها به صورت توابع یا متدها (Methods) در داخل شیء تعریف می‌شوند.

برای تعریف یک کلاس (Class) در پایتون، از کلیدواژه class استفاده می‌شود. به عنوان مثال، می‌توانیم یک کلاس به نام Person با ویژگی‌های name و age و رفتارهایی مانند say_hello تعریف کنیم:

class Person:
    def __init__(self, name, age):
        self.name = name
        self.age = age

    def say_hello(self):
        print("Hello, my name is", self.name)

در این مثال، متد __init__ یک متد ویژه است که هنگام ایجاد یک شیء از کلاس فراخوانی می‌شود و ویژگی‌های name و age را مقداردهی اولیه می‌کند. همچنین، متد say_hello یک رفتار است که نام فرد را چاپ می‌کند.

برای ایجاد یک شیء از کلاس Person، می‌توانیم به صورت زیر عمل کنیم:

person = Person("John", 25)
person.say_hello()‎  # Output: Hello, my name is John

در این مثال، یک شیء به نام person از کلاس Person ایجاد شده است و مقادیر "John" و 25 به ویژگی‌های name و age اختصاص داده شده است. سپس، متد say_hello روی این شیء فراخوانی شده و پیام "Hello, my name is John" چاپ می‌شود.

شی گرایی در پایتون به عنوان یک روش قدرتمند برنامه نویسی استفاده می‌شود که امکاناتی مانند ارث بری (Inheritance)، چندریختی (Polymorphism) و مفاهیم دیگر را فراهم می‌کند.